HISTORIA ZNAKÓW ZODIAKU

BARAN, BYK, BLIŹNIĘTA

Czy wiecie, że każdy znak zodiaku ma swoją historię? Skąd wzięły się znaki zodiaku?

Nie ma osoby, która nie lubiłaby, w piękną noc, nie spojrzeć w górę i popatrzeć w migające wysoko w górze gwiazdozbiory. Taki widok uspokaja nas, pozwala pomarzyć, a nawet poczuć więź z osobą mieszkającą po drugiej stronie Ziemi. Dlatego warto byłoby poznać historię znaków zodiaku, a przynajmniej swojego. Większość ich nazw zawdzięczamy greckiej mitologii.

Poznajmy historię poszczególnych znaków zodiaku. Warto wiedzieć, skąd wzięła się nazwa mojego znaku zodiaku.

BARAN

Próbował ocalić dzieci króla Beocji – Atamasa od śmierci.

Wcześniej król został zmuszony przez bogów do poślubienia Nefele, protegowanej Hery. Niestety, nie przepadał za swoją połówką, ale uczciwie spełniał obowiązki małżeńskie. Z żoną miał dwoje dzieci, syna Friksosa oraz córkę Helle. Po kilku latach król zakochał się w uroczej Ino i z nią również doczekał się potomstwa. Jednak kochance było mało, więc postanowiła na tronie osadzić swojego syna.

Uknuła intrygę.

Przekupiła służące, aby w tajemnicy wysuszyły ziarno przeznaczone na posianie pól. Zboże faktycznie nie wyrosło. Atamas postanowił zapytać wyrocznię delficką, jakiej ofiary żądają bogowie za przywrócenie urodzaju. Ino i tym razem zapłaciła za fałszywą odpowiedź, że król musi zabić pierworodnego syna Friksosa.

Zrozpaczony Atamas musiał ratować kraj i uległ woli bogów. Jednak Zeus, widząc jawną niesprawiedliwość, wysłał na ratunek swego skrzydlatego złotego baranka. Zwierzę przybyło w momencie, gdy ojciec próbował poderżnąć gardło wyrywającemu się synowi. Friskos widząc baranka, wskoczył mu na grzbiet i uniósł się w górę. Po drodze wstąpił jeszcze do pałacu po siostrę Helle i razem odlecieli w stronę Kolchidy. Gdy lecieli nad morzem, dziewczynce zakręciło się w głowie i spadła do wody – do cieśniny między Europą a Azją, która nazywana była Hellespontem. Friksos szczęśliwie dotarł do Kolchidy, gdzie złożył baranka w ofierze Zeusowi. Złote runo barana pozostało na miejscu, natomiast rogatego wybawiciela Zeus ulokował na niebie, czyniąc go nieśmiertelnym. Od tego czasu pasie się na przestworzach niebieskich obok Pegaza.

BYK

To wizerunek samego Zeusa, który przybrał taką rogatą postać, aby porwać śliczną fenicką księżniczkę Europę.

Ujrzał ją zabawiającą się z przyjaciółkami na brzegu morza i od razu się w niej zakochał. Nie chcąc jej przestraszyć, zmienił się w byka o złotych rogach i białej sierści, podszedł do dziewcząt i pozwolił się im głaskać. Po chwili przyklęknął przed Europą i łbem zaczął ją zachęcać, aby na niego wsiadła. Rozbawiona księżniczka bez namysłu wskoczyła na jego grzbiet, a on rzucił się w morskie fale i dopiero zatrzymał się na Krecie. Wrócił do swej zwykłej postaci i wyznał dziewczynie swoje uczucia.

Europa przyjęła jego oświadczyny i tak na świat przyszli ich trzej synowie: Minos, Sarpedon i Radamantys. Celem upamiętnienia swojego romansu Zeus na niebie pozostawił konstelację Byka.

BLIŹNIĘTA

To Kastor i Polluks – synowie Ledy, żony króla Sparty – Tyndareosa.

Leda miała to nieszczęście, że wpadła w oko Zeusowi, ale dzięki swej odwadze odmówiła mu swych wdzięków. Nie znoszący porażek bóg przybrał więc postać łabędzia i dobrał się do niej, kiedy ta kąpała się w rzece Eurotas. Dziewięć miesięcy później Leda, zamiast urodzić dzieci, zaniosła do Zeusa jajo nimi wypełnione. Niemal natychmiast wykluło się z niego czworo niemowląt. Tylko dwoje – Polluks i Helena – było dziećmi Zeusa. Pozostała dwójka – Kastor i Klitajmestra – byli dziećmi jej prawowitego męża.

Obaj bracia bardzo się kochali i byli nierozłączni. Spartanie uwielbiali dzielnych i walecznych królewiczów. Polluks zasłynął jako mistrz boksu, natomiast Kastor – jako wspaniały żołnierz i poskramiacz dzikich koni. Wielką sławę zyskali jednak na morzu, gdyż wydali wojnę piratom i znacznie ich przetrzebili. Później przez kilka stuleci żeglarze greccy umieszczali dla ochrony ich posągi na dziobach statków. Wierzyli, że jeśli podczas burzy pojawią się na linach migoczące światełka, zwane też ogniami św. Elma, to te dwa obok siebie oznaczają, że tym statkiem opiekują się Kastor i Polluks. Wówczas z pewnością taki okręt wyjdzie zwycięsko z burzy.

Po pewnym czasie, z bliźniaków, pozostał tylko syn Zeusa, gdyż był nieśmiertelny, natomiast Kastor zginał podczas jakiejś bójki. Polluks ubłagał Zeusa, aby pozwolił mu odwiedzić brata w podziemnym królestwie zmarłych i od tej pory co drugi dzień znikał w otchłani Hadesu. W końcu ojciec, wzruszony tęsknotą syna do swojego brata, wyciągną z Hadesu Kastora i obu braci umieścił na niebie – jako gwiazdozbiór Bliźniąt.

Czyż nie jest ciekawa starożytna historia? Uważam, że zawsze warto dowiedzieć się trochę więcej o powstaniu swojego znaku zodiaku.

Za tydzień – ciąg dalszy historii znaków zodiaku.