MARCIN

Mężczyzna wrażliwy, ambitny, o twórczym umyśle i wielkim autorytecie. Ma nienarzucającą się osobowość, ale czasem bywa samolubny z wielką dozą humoru. Oddany rodzinie.

Imię Marcin powstało ku czci Marsa, rzymskiego boga wojny i wojowników, a przede wszystkim szczególnego patrona Wiecznego Miasta, czyli Rzymu. Imię to okazało się trwalsze niż kult pogańskich bogów i przeszło do chrześcijaństwa. Najsłynniejszy ze świętych Marcinów to Marcin z Tours, który siłą woli pokonał śmierć.

HISTORIA MARCINA

Marcin przyszedł na świat około 320 roku. Wkrótce po jego urodzeniu rodzina przeniosła się do Pawii. Tam przyszły święty dorastał w otoczeniu chrześcijan, którzy wprowadzali go w tajniki swojej wiary. Kiedy piętnastoletni Marcin postanowił przyjąć chrzest, jego ojciec strasznie się zdenerwował i siłą wcielił chłopaka do armii. Miał nadzieję, że w wojsku odechce się mu „sekciarskich” zapędów, ale bardzo się pomylił. Właśnie tam Marcin ostatecznie postanowił, że chrześcijaństwo jest jego jedyną wiarą.

Wkrótce oddział Marcina skierowano do Galii. Tam w pewien zimny i wietrzny zimowy dzień miało miejsce wydarzenie, które na zawsze zapisało się w historii chrześcijaństwa. Marcin jadą konno ulicami miasta, zobaczył w zaułku drżącego z zimna żebraka. Nie namyślając się, zdjął z siebie ciepły wojskowy płaszcz i okrył nim starca. Tej samej nocy we śnie ukazał się Marcinowi sam Chrystus okryty jego płaszczem i powiedział: „Marcin, spragniony mojej nauki, przyodział mnie”. Ten sen spowodował, że młodzieniec od razu się ochrzcił.

Zaraz po zwolnieniu ze służby wojskowej udał się do świętego Hilarego – biskupa Poitiers, który przyjął go niczym syna. Nakarmił go, przyodział, udzielił nawet święceń kapłańskich i kazał jechać do domu, aby nawracać rodzinę. Mimo iż przyszły święty bał się ojca, to jednak głęboka wiara w Boga wzięła górę i Marcin powrócił do Pawii. Do nowej wiary udało mu się przekonać matkę i kilku innych krewnych. Za szerzenie chrześcijaństwa twórcy arianizmu wypędzili go z kraju. Nawet święty Hilary został wypędzony z Poitiers, chociaż popierał go sam cesarz.

W związku z prześladowaniem Marcin schronił się na bezludniej wyspie Gallinari, gdzie wiódł pustelnicze życie. Jedząc tylko korzonki, zatruł się szalejem. Od śmierci uratowała go wiara i wytrwałość, gdyż Marcin pokonał truciznę siłą woli i żarliwą modlitwą. W 371 roku został biskupem, a 8 listopada 397 roku zmarł. We Francji do dziś jednym z „narodowych świętych”.

Osobowość Marcina

Marcin odznacza się ogromną wrażliwością i wyczuciem piękna. Z pewnością to bystry i ambitny mężczyzna, a przy tym skromny jak mało kto. Często uważa się go za wielki autorytet. W życiu codziennym unika skrajności. Jest praktyczną osobą, która zna się na tym, co robi. Stara się otaczający świat poprawiać, ulepszać, uczynić go bardziej przyjaznym. Jest bardzo opiekuńczy i pełen troski o istoty wymagające jego pomocy. Dobrze rozumie się z dziećmi i nie opuszcza przyjaciół w biedzie. Podsumowując – ma dobre serce. Podobnie jak święty Marcin ma dobry kontakt ze światem natury i często wybiera zawody związane z przyrodą, takie jak rolnik, pszczelarz, leśnik, weterynarz czy lekarz. Wśród Marcinów jest wielu ludzi o uzdolnieniach dotyczących uzdrawiania i radiestezji. Może dlatego, iż są oni wrażliwi, obdarzeni bujną wyobraźnią i wyostrzoną intuicją.

Przy tych wszystkich zaletach można stwierdzić, że bywa też osobą specyficzną, gdyż obrawszy jeden cel, dąży do niego niemalże przez całe życie. Oczywiście, nic nie robi „na siłę”, potrafi nawet iść na niewielkie ustępstwa, jeśli tego ktoś oczekuje.

Marcin i rodzina

Marcin raczej nie należy do wylewnych mężczyzn. Często boi się zaangażować i pokochać, wybierając przelotne przyjemności – nie chce być zależnym od partnerki. Związki kojarzą mu się z niewolnictwem, dlatego niechętnie daje się przekonać, iż jest inaczej. Jeśli poczuje się zagrożony – zwyczajnie ucieka. Kiedy mimo wszystko zakocha się, to staje się kochającym mężem i dba o wychowanie dzieci. Potrafi zapewnić rodzinie byt i nigdy nie trzeba mu przypominać o obowiązkach. Należy jednak pamiętać, że Marcin Marcinowi nierówny. Zdarza się, że potrafi i lubi zmieniać partnerki, wykorzystując przy tym swój wdzięk i urok osobisty.

Numerologiczne znaczenie imienia Marcin

Liczbą tego imienia jest SIÓDEMKA. Oznacza to, że jest to osoba inteligentna, wrażliwa, często posiadająca zdolności ponadzmysłowe i nadprzyrodzone. Żyje w świecie wrodzonej wewnętrznej mądrości, prawdy i spokoju. Siódemki lubią być same, ale nie czują się przy tym nigdy samotne. Jak powietrza potrzeba im ciszy, spokoju i pokoju. Niekiedy potrzebują możliwości zaszycia się gdzieś i wycofania z codziennej monotonii życia, aby się zresetować. Siódemka nie lubi się dopasowywać, najchętniej żyłaby swoim własnym życiem.